“Aldırmaz sevgilim,
Affet seni terk ettim.
Arirang tepeleri, arirayo!”
- Her ikimiz ölünceye dek ayaklarımız acı çekecek.
- Tabanca yapımı meğer bir demir oymacılığıymış, arınma ve odaklanmaya hizmet edebilirmiş.
Kim Ki-Duk’un önemli bir iddiası: “Yaşam hep sadizm ile mazohizm arasında salınır.” Ya kendine daha çektirirsin, ya karşındakine eziyet edersin. Bu durumda yaşam sarmalında büyütücü, oldurucu gözle gördüğümüz kefaret-ödeşme-affettirici çile mazohizm midir? Kefaret ile mazohizm ne kadar aynı, ne kadar farklı olabilir?
Kim Ki-Duk’un tabancayı karşısına kurup beklemeye dalması depresyonu gayet iyi anladığını gösteriyor. Fotoğraf makinesiyle (Canon 5D Mark) kendi kendine, doğal ışıkta çektiği filminde içini bol bol dökmesi, küfretmesi, bağırması, şarkısını söylemesi, uğradığı ihanetleri, zanlarını anması, dahası yaptığı tabancayla bizim Eşkıya gibi binalara dalıp dalıp intikam alır gibi yapması hem depresyonunun temelini hissettiriyor, hem ona zamansız bir intiharın kapısını örttürüp çıkış kapısını aralatıyor. Kendi içinde bölünmesini; gölgesiyle konuşma, kendini kötüleme ve biteviye yanıtlar bulmayı, boşluğa dökülmeyi ve başarıyı, anlamı özlemeyi, anlattığıyla içinde yaşadığı farkından acı çekmeyi çok güzel anlatıyor.
Durağan, kurgusuz, kasmasız filmiyle hem eylemsizliğini aşıyor, hem becerikli Kim Ki-Duk imgesini, kendi efsanesini parçalıyor. Yoluna devam edebilmek için eski putlarını kırması veya yönünü onlardan çevirmesi, hazırki esvaplarını çıkarıp soyunması gerekiyormuş. Çadır-karavana taşınması, aralıksız 3 yıl kenara çekilerek yaşaması buna hizmet ediyor, etmiş. Eski filmlerinden, büyüyüp evden ayrılan çocuklarıymış gibi gözyaşlarıyla ayrılıyor. Her başarı insanın ayağına da dolanıyormuş. Onu da bildik. Adını “Başarı baş ağrısıdır,” diye koyduk.
Burada Kim Ki-Duk’unkiyle diğer sanatçılar arasında bir durum ortaklığı var: Büyük sanatçılar, belki bazı küçükler de, yaşamın bir yerinde bir yaratma bunalımına düşüyorlar. Bu uzun olabilecek bataklık evresi sanatçının bir üretme ve yaratım otomatı olmamasını garantiye alıyor. Sorgulanmadan, riske ve acıya saplanmadan yaratma yok. Ben bir düzenbaz mıyım? Kolay formüllerle alkış ve onay mı derliyorum? Söyleyip yaptıklarımın bir değeri var mı? Dediklerimle yapıp olduklarım arasındaki mesafe-uçurum beni yutar mı? Bazı sanatçılar en başarılı anlarında varoluş uçurumundan aşağı düşebilirler. Bu onların yok olmayı hakketmişliğini değil, sanatçı bunalımının şakası olmadığını gösterir. Duygusal kalımsızlığı varsa ürün yayınlatma veya ürünü yaratıp ortaya çıkartma anları boşluğa düşmek için en uygun zamanlar. Bazen bu dönem tam da “neden ve nasıl böyleyim”i içeren bir sorgulama ürünüyle hem ifade ediliyor, hem aşılıyor.
Mehmet İbiş 